De al eerder beschreven Ome Henk of Henk de Leugenaar, had een zoon die, om onnaspeurlijke reden, door iedereen “Broer “ werd genoemd. Hij was klein van stuk, wat hem goed van pas kwam in zijn werkplaatsje, een grotachtig keldertje onder het huisje langs de Nieuwe Haven. Want door de enorme rommel en gereedschap daarin opgestapeld, zou een man van normaal postuur zich amper kunnen bewegen. Het was een mannetje die de rapheid van een vlo bezat en als zodanig ook werd betiteld. Hij kon een aapachtige snelheid ontwikkelen en had iets van het facsimile van dat dier.
“Broer” was Manusje van alles. Rijwielhersteller, reparateur van buitenboord en andere motoren, bouwer van boten, wagens en verder alles wat die of degene op mechanisch, rollend of varend gebied nodig had.
Tot laat in de avond klonk zijn gehamer over het grachtje. Hij genoot grote populariteit om de imposante “kunststukken”, die hij vervaardigde voor de jaarlijkse Venetiaanse Gondelvaart. Om die gondelvaart, besloten door een groots vuurwerk, was het stadje befaamd. Het vond plaats op 31 augustus, de verjaardag der koningin.
Er waren dan veel festiviteiten. Wij gingen als gezin vroeg in de middag naar de “bedekte weg” een breed grindpad met forten en wallen, die rond de vesting liep. Vandaar hadden wij een riant uitzicht op het Ravelijn, een driehoekig eilandje in de buitengracht rond de vesting.
Op dat eilandje vonden evenementen plaats, zoals gymuitvoeringen en koorddansen. Rond het eilandje cirkelden snelle motorboten, die het water schuimend opwierpen en achter hen waterskiërs. Het toen nog onbekende fenomeen werd “planking” genoemd en de waaghalzen die zich in ijlende vaart achter zo’n brullende, voortrazende boot op een brede plank over het water lieten sleuren, kregen luid applaus. Welk feestelijk evenement uit deze tijd, Europacupfinale, of wat voor festiviteit ook, kan zich meten met die grandioze, onvergetelijke Gondelvaart met vuurwerk?
Het mooiste moment kwam als de schemering viel. Dan werden honderden vetpotjes op de vestingmuren aangestoken. Al die lichtjes spiegelden zich als een snoer lichtende kralen in het water. Op de hoeken der muren werden stapels oude autobanden aangestoken. Dat was het sein de gondelvaart te starten. Een honderdtal geïllumineerde vaartuigen, groot en klein, voer langzaam rond het ravelijn. Het was een feeëriek schouwspel, al die fraai versierde en verlichte boten met hun kunstige opbouw in linie varend om het eiland. Er waren prachtige stukken bij, allerlei thema’s uitbeeldend, vervaardigd uit latten, buizen, linnen en met fietslampjes verlicht. Pronkstukken waarin weken huisvlijt tot in de kleine uurtjes was gestoken.
Bij zo’n gelegenheid, in 1934, toonde Broer zijn capaciteiten als “vliegtuigconstructeur”.
In de weken voor Koninginnedag verrees op een oude zolderschuit een fantastisch bouwsel. Een zuiver replica van de “UIVER”, het KLM toestel dat in het voorjaar de handicaprace naar Melbourne had gewonnen. Een weergaloos kunstwerk dat op de dag van de gondelvaart in ons grachtje dreef. Geconstrueerd uit elektra buis, latten en linnen, compleet met registratietekens op de in aluminiumkleur geschilderde romp en vleugels en met tweehonderd fietslampjes verlicht. Het had “hét Stuk” van de gondelvaart moeten zijn. Had!! Want Broer had een “dofsnuiver” (Bargoens voor fatale fout) gemaakt! Hij had zich verkeken op de Pijp! De UIVER van Broer bereikte nimmer zijn doel, het tracé van het gondelvaartparcours. Hij had verzuimd de Pijp te meten. Zijn UIVER kón die smalle doorgang naar de buitengracht niet passeren. De afstand tussen de gemetselde muren was zesenhalve meter. En Broer had zijn vliegtuig een vleugelspanning van zeven meter gegeven. Die vijftig centimeter belette de UIVER uit te vliegen. Op zijn bekende degelijke manier had hij de vleugels gelast. Voor demontage was de tijd te kort!
Toch was het een mooi gezicht, dat geweldige vliegtuig, statig drijvend in het haventje. De feestcommissie is komen kijken. Zij gaven de ontgoochelde vliegtuigbouwer naast hun complimenten, een fraaie troostprijs. De UIVER trok dagenlang veel bekijks. Speciaal als zijn boordlichten brandden. Ons haventje bezat zó een poosje een waarlijk vreemde eend in de bijt waar de twee zwanen in ons grachtje de eerste tijd blazend omheen zwommen. De KLM vogel had een handicap van twaalfduizend kilometer overwonnen. Maar een handicap van de twaalf meter lange Pijp werd zijn naamgenoot noodlottig.
“Broer” was Manusje van alles. Rijwielhersteller, reparateur van buitenboord en andere motoren, bouwer van boten, wagens en verder alles wat die of degene op mechanisch, rollend of varend gebied nodig had.
Tot laat in de avond klonk zijn gehamer over het grachtje. Hij genoot grote populariteit om de imposante “kunststukken”, die hij vervaardigde voor de jaarlijkse Venetiaanse Gondelvaart. Om die gondelvaart, besloten door een groots vuurwerk, was het stadje befaamd. Het vond plaats op 31 augustus, de verjaardag der koningin.
Er waren dan veel festiviteiten. Wij gingen als gezin vroeg in de middag naar de “bedekte weg” een breed grindpad met forten en wallen, die rond de vesting liep. Vandaar hadden wij een riant uitzicht op het Ravelijn, een driehoekig eilandje in de buitengracht rond de vesting.
Op dat eilandje vonden evenementen plaats, zoals gymuitvoeringen en koorddansen. Rond het eilandje cirkelden snelle motorboten, die het water schuimend opwierpen en achter hen waterskiërs. Het toen nog onbekende fenomeen werd “planking” genoemd en de waaghalzen die zich in ijlende vaart achter zo’n brullende, voortrazende boot op een brede plank over het water lieten sleuren, kregen luid applaus. Welk feestelijk evenement uit deze tijd, Europacupfinale, of wat voor festiviteit ook, kan zich meten met die grandioze, onvergetelijke Gondelvaart met vuurwerk?
Het mooiste moment kwam als de schemering viel. Dan werden honderden vetpotjes op de vestingmuren aangestoken. Al die lichtjes spiegelden zich als een snoer lichtende kralen in het water. Op de hoeken der muren werden stapels oude autobanden aangestoken. Dat was het sein de gondelvaart te starten. Een honderdtal geïllumineerde vaartuigen, groot en klein, voer langzaam rond het ravelijn. Het was een feeëriek schouwspel, al die fraai versierde en verlichte boten met hun kunstige opbouw in linie varend om het eiland. Er waren prachtige stukken bij, allerlei thema’s uitbeeldend, vervaardigd uit latten, buizen, linnen en met fietslampjes verlicht. Pronkstukken waarin weken huisvlijt tot in de kleine uurtjes was gestoken.
Bij zo’n gelegenheid, in 1934, toonde Broer zijn capaciteiten als “vliegtuigconstructeur”.
In de weken voor Koninginnedag verrees op een oude zolderschuit een fantastisch bouwsel. Een zuiver replica van de “UIVER”, het KLM toestel dat in het voorjaar de handicaprace naar Melbourne had gewonnen. Een weergaloos kunstwerk dat op de dag van de gondelvaart in ons grachtje dreef. Geconstrueerd uit elektra buis, latten en linnen, compleet met registratietekens op de in aluminiumkleur geschilderde romp en vleugels en met tweehonderd fietslampjes verlicht. Het had “hét Stuk” van de gondelvaart moeten zijn. Had!! Want Broer had een “dofsnuiver” (Bargoens voor fatale fout) gemaakt! Hij had zich verkeken op de Pijp! De UIVER van Broer bereikte nimmer zijn doel, het tracé van het gondelvaartparcours. Hij had verzuimd de Pijp te meten. Zijn UIVER kón die smalle doorgang naar de buitengracht niet passeren. De afstand tussen de gemetselde muren was zesenhalve meter. En Broer had zijn vliegtuig een vleugelspanning van zeven meter gegeven. Die vijftig centimeter belette de UIVER uit te vliegen. Op zijn bekende degelijke manier had hij de vleugels gelast. Voor demontage was de tijd te kort!
Toch was het een mooi gezicht, dat geweldige vliegtuig, statig drijvend in het haventje. De feestcommissie is komen kijken. Zij gaven de ontgoochelde vliegtuigbouwer naast hun complimenten, een fraaie troostprijs. De UIVER trok dagenlang veel bekijks. Speciaal als zijn boordlichten brandden. Ons haventje bezat zó een poosje een waarlijk vreemde eend in de bijt waar de twee zwanen in ons grachtje de eerste tijd blazend omheen zwommen. De KLM vogel had een handicap van twaalfduizend kilometer overwonnen. Maar een handicap van de twaalf meter lange Pijp werd zijn naamgenoot noodlottig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten