OP EEN KERKHOF
Wat is ’t hier stil, de avond duistert,
de zon die draagt z’n laatste stralen aan.
Roerloos de bomen, wind die fluistert
voor hen, wier leven is vergaan.
Hier rust, hier rust staat telkens weer geschreven,
poov’re herin’ring gegrift in steen en zerk.
Markerend ’t eind van ijdel mensenstreven,
van haat en liefde, hoop en werk.
Vergeten stof, vergaan, ontluisterd,
ligt hier gebonden onder steen en zand,
maar juichend steeg de ziel,
van aardse band ontkluisterd,
voorbij de sterren, wijlt in ander land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten