Op school blonk ik uit in alle dingen, die niet deugden. De plaats waar kinderen de fundamentele beginselen worden bijgebracht, zoals het wel en wee van vorstenhuizen, de data van hun verschijnen en verdwijnen, de vorsten en graven, de streken die ze uithaalden en de slagen die ze uitdeelden, het kundig leren goochelen met cijfers, die geteld, vermenigvuldigd, af-, opgetrokken en gebroken dienden te worden, het artistiek dun en dik op en neer halen van letters op onschuldig gelijnd papier, aardrijkskunde enz, benutte ik voor totaal andere zaken dan welmenende leraars voor ogen stonden. Van de geschiedenislessen wilde ik nog wel dát aannemen wat ik interessant, sympathiek, stoer of indrukwekkend vond.
Zo hadden de oude Batavieren mijn volle sympathie. Ik vond hen en hun manier van leven ronduit “tof” (Bargoens voor goed-fijn). Een levenswijze, die dicht stond bij de fel bewonderde Indianen, kon niet anders dan mijn hoogste aandacht en achting genieten en liet niet na sterk op mijn verbeelding te werken. Alleen al het stoute stukje die ze uithaalden door simpelweg in holle boomstammen de Rijn af te zakken, genoot mijn volle bewondering. Zelf was ik ook varensgezel. Ik bezat een wrak vlotje samengesteld uit een paar lege olievaten en wat planken waarmee ik mij kundig door het grachtje wist voort te bewegen. Maar in een holle boomstam op een woeste rivier te dobberen, dáár moest je toch wel lef voor hebben.
Daarbij kwam dat deze primitieve mensen al een bijzonder fijn gevoel voor juiste verhoudingen hadden. De mannen hádden en de vrouwen wísten hun plaats! De verdeling der arbeidstaken, de plaats der vrouw, etc. werd zonder veel rompslomp of interventie van Vakbonden, Justitionele of Emancipatie organen opgelost. De vrouwen bewerkten het land, kookten en naaiden. De mannen jaagden, visten en voerden oorlog. En dat was dat. Een uiterst symphatieke werkverdeling!
Op gezette tijden verhuisde vrouwlief wel eens naar de behuizing van buurman, al naar gelang lot en dobbelsteen dat beslist had. Dat gaf grote voordelen. Een man liep nooit kans levenslang aan een kneusje vast te blijven zitten. Wat handig manipuleren met de dobbelstenen, de ander met “volle bak” of “kassie zes” laten winnen, en…de tegenpartij zat met het vrouwmens in zijn hut en maag. Geen gedoe van echt – en boedelscheiding, gehaaide advocaten en alimentatie. De vrouw ving “nebbisj” (Bargoens voor helemaal niets) en de oude Batavier kwam er met ’n koopje vanaf.
Jagen en vissen, ’s avonds om de gloed van een kampvuur geschaard, een fikse wildbout in de ene en de met bier gevulde schedel van een gewezen vijand losjes in de andere hand, dát waren zaken die appelleerden aan mijn romantisch jongenshart, ja laten niet na zelfs nu nog heimwee en verlangen op te roepen naar die verre goede tijd, vóór de noodlottige ingrepen der Romeinen in de geschiedenis én de tragische verwisseling der rollen in latere tijd.
Dat die Romeinen deze prettige gang van zaken verstoorden, vond ik ronduit min. Waar bemoeiden zij zich mee? Het ging toch goed?
“Nee”, riepen die oude Italianen, “Het is knudde dat getob van jullie. Open kampvuur? Waardeloos! Dat geeft maar roet, rook en tranende ogen. Van voren bak je en van achteren bevries je. Wij leveren jullie een centrale verwarmingssysteempje voor een zacht prijsje. En ook nog een andere waterleiding, die veel beter is dan dat gesop van jullie. En als je nu héél braaf bent, leren we ook nog de beginselen van de wegenbouw. Dat gebagger met de blote”kakkies” (Bargoens voor voeten) door die kouwe modder, is dan ook afgelopen.”
Maar het zachte prijsje was de vrijheid! En ze moesten er zélf voor werken. De slimme oude spaghetti-eters, vertélden alleen maar hóe het geflikt moest worden, maar staken zelf geen hand uit!
Toen zij de brave Batavieren ook nog het advies gaven hun kinderen op te sluiten in scholen, in plaats van ze rond te laten dalven in de vrije natuur, konden ze helemaal m’n neus uit. Ja, het waren goocheme jongens, die voorlopers van de hedendaagse hoge heren uit de politieke, industriële en reclamewereld. Ze hadden al vroeg in het snotje dat je beter een ander kunt laten werken dan het zelf doen.
Maar laten we afstappen van de tragische lotgevallen der voorvaderen van de huidige kudde loonslaven en door reclame verdoolde tijdgenoten.
Zo hadden de oude Batavieren mijn volle sympathie. Ik vond hen en hun manier van leven ronduit “tof” (Bargoens voor goed-fijn). Een levenswijze, die dicht stond bij de fel bewonderde Indianen, kon niet anders dan mijn hoogste aandacht en achting genieten en liet niet na sterk op mijn verbeelding te werken. Alleen al het stoute stukje die ze uithaalden door simpelweg in holle boomstammen de Rijn af te zakken, genoot mijn volle bewondering. Zelf was ik ook varensgezel. Ik bezat een wrak vlotje samengesteld uit een paar lege olievaten en wat planken waarmee ik mij kundig door het grachtje wist voort te bewegen. Maar in een holle boomstam op een woeste rivier te dobberen, dáár moest je toch wel lef voor hebben.
Daarbij kwam dat deze primitieve mensen al een bijzonder fijn gevoel voor juiste verhoudingen hadden. De mannen hádden en de vrouwen wísten hun plaats! De verdeling der arbeidstaken, de plaats der vrouw, etc. werd zonder veel rompslomp of interventie van Vakbonden, Justitionele of Emancipatie organen opgelost. De vrouwen bewerkten het land, kookten en naaiden. De mannen jaagden, visten en voerden oorlog. En dat was dat. Een uiterst symphatieke werkverdeling!
Op gezette tijden verhuisde vrouwlief wel eens naar de behuizing van buurman, al naar gelang lot en dobbelsteen dat beslist had. Dat gaf grote voordelen. Een man liep nooit kans levenslang aan een kneusje vast te blijven zitten. Wat handig manipuleren met de dobbelstenen, de ander met “volle bak” of “kassie zes” laten winnen, en…de tegenpartij zat met het vrouwmens in zijn hut en maag. Geen gedoe van echt – en boedelscheiding, gehaaide advocaten en alimentatie. De vrouw ving “nebbisj” (Bargoens voor helemaal niets) en de oude Batavier kwam er met ’n koopje vanaf.
Jagen en vissen, ’s avonds om de gloed van een kampvuur geschaard, een fikse wildbout in de ene en de met bier gevulde schedel van een gewezen vijand losjes in de andere hand, dát waren zaken die appelleerden aan mijn romantisch jongenshart, ja laten niet na zelfs nu nog heimwee en verlangen op te roepen naar die verre goede tijd, vóór de noodlottige ingrepen der Romeinen in de geschiedenis én de tragische verwisseling der rollen in latere tijd.
Dat die Romeinen deze prettige gang van zaken verstoorden, vond ik ronduit min. Waar bemoeiden zij zich mee? Het ging toch goed?
“Nee”, riepen die oude Italianen, “Het is knudde dat getob van jullie. Open kampvuur? Waardeloos! Dat geeft maar roet, rook en tranende ogen. Van voren bak je en van achteren bevries je. Wij leveren jullie een centrale verwarmingssysteempje voor een zacht prijsje. En ook nog een andere waterleiding, die veel beter is dan dat gesop van jullie. En als je nu héél braaf bent, leren we ook nog de beginselen van de wegenbouw. Dat gebagger met de blote”kakkies” (Bargoens voor voeten) door die kouwe modder, is dan ook afgelopen.”
Maar het zachte prijsje was de vrijheid! En ze moesten er zélf voor werken. De slimme oude spaghetti-eters, vertélden alleen maar hóe het geflikt moest worden, maar staken zelf geen hand uit!
Toen zij de brave Batavieren ook nog het advies gaven hun kinderen op te sluiten in scholen, in plaats van ze rond te laten dalven in de vrije natuur, konden ze helemaal m’n neus uit. Ja, het waren goocheme jongens, die voorlopers van de hedendaagse hoge heren uit de politieke, industriële en reclamewereld. Ze hadden al vroeg in het snotje dat je beter een ander kunt laten werken dan het zelf doen.
Maar laten we afstappen van de tragische lotgevallen der voorvaderen van de huidige kudde loonslaven en door reclame verdoolde tijdgenoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten